லடாக்  வடக்கில் குன்லுன் மலைத்தொடர்கள் மற்றும் தெற்கே மாபெரும் இமயமலை ஆகியவற்றிற்கிடையே இந்திய கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் சம்மு காசுமீர் மாநிலத்தி்ல் அமைந்திருக்கிறது. இந்தப் பகுதி இந்தோ-ஆரியர் மற்றும் தொல்குடி திபெத்திய வம்ச மக்கள் ஆகியோரால் குடியேற்றம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது என்பதுடன் இது இந்தப் பகுதியிலேயே மிகவும் அடர்த்தி குறைவான மக்கள்தொகை உள்ள பகுதியாகும்.

லடாக்கிய மொழி, சீன-திபெத்திய மொழிக்குடும்பத்தின் மேற்கு திபெத்திய பேச்சு வழக்கிற்கு சொந்தமானதாகும்.

லடாக் தன்னுடைய தொலைதூர மலைத்தொடர் அழகிற்காகவும் கலாச்சாரத்திற்காகவும் புகழ்பெற்றுள்ளது. இது வலுவான திபெத்திய கலாச்சார தாக்கத்தைப் பெற்றிருப்பதால் சிலசமயங்களில் "சிறிய திபெத்" என்றும் அழைக்கப்படுவதுண்டு. வரலாற்றுப்பூர்வமாக, லடாக் தற்போது பாகிஸ்தான் மற்றும் சீனாவால் ஆளப்படும் பகுதிகள் முறையே பால்திஸ்தான், அக்சாய் சின் ஆகியவற்றை உள்ளிட்ட புத்தசமய அரசாக இருந்தது. இது முக்கியமான வர்த்தக வழிகளின் குறுக்குச்சாலைகளில் வியூகமுக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடத்தைக் கொண்டிருக்கிறது, ஆனால் 1960களில் திபெத் மற்றும் மத்திய ஆசியாவிற்கான எல்லைகளை சீன அதிகாரிகள் மூடியதிலிருந்து சுற்றுலா தவிர்த்த சர்வதேச வர்த்தகம் நலிவுற்றுவிட்டது. 1974ஆம் ஆண்டில் இருந்து இந்திய அரசாங்கம் லடாக்கில் சுற்றுலாவை மேம்படுத்துவதில் வெற்றிபெற்றது. இந்தியா பாகிஸ்தானுக்கு இடையிலான பல்வேறு போர்களுக்கும் 1962ஆம் ஆண்டில் சீன-இந்திய போரிலும் லடாக் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த நிலையாக இருந்திருக்கிறது. சியாச்சின் பனிமலைப் பிரதேசத்தில் உள்ள சால்தாரோ முகடு இன்றும்கூட நடைமுறையில் இருக்கும் ராணுவ மண்டலமாக உள்ளது.

இன்று லடாக்கில் இரண்டு மாவட்டங்கள் உள்ளன - லே மற்றும் கார்கில். லே லடாக்கில் உள்ள பெரிய நகரமாகும். லடாக்கியர்களில் பெரும்பான்மையினர் திபெத்திய பௌத்தர்கள், மீதமிருப்பவர்கள் பெரும்பாலும் ஷியா முஸ்லீம்களும் ஆவர். சில லடாக்கி ஆதரவளார்கள், இதனுடைய பெரும்பான்மையான முஸ்லிம் காஷ்மிர் உடனான மத மற்றும் கலாச்சார வேறுபாடுகள் காரணமாக சமீபத்திய காலங்களில் லடாக்கை யூனியன் பிரதேசத்தில் சேர்க்க வேண்டும் என்று கோரி வருகின்றனர்.